Wij eten hier geen klasgenootjes

4+ - Hoe moeilijk het is om met een reptielenbrein je impulsen te bedwingen merkt Tirza Rex, een klein Tyrannosaurusje. Op haar eerste schooldag merkt ze tot haar grote verbazing dat haar klasgenootjes kinderen zijn: ‘Dus Tirza at ze allemaal op. Want kinderen zijn heerlijk.’ Ze spuugt ze weliswaar uit, op bevel van de juf, maar ze blijft op ze loeren. Verdrietig komt ze thuis omdat ze geen vriendjes heeft gemaakt. Papa legt uit dat kinderen van binnen net als zij zijn: ‘Maar dan wat lekkerder’. Pas als Walter de goudvis een hapje uit Tirza neemt, begrijpt Tirza deze opmerking.

Tirza is een aandoenlijk getekend Tyrannosaurusje met een extra groot hoofd en grote sprekende ogen. Ze draagt een roze tuinbroek die om haar heen slobbert. Ook de kinderen zijn vertekend weergegeven met grote hoofden en kleine lijfjes. Door de duidelijke expressie in hun gezichten leef je helemaal met zowel Tirza als de kinderen mee. De beelden zorgen bovendien voor vaart in het verhaal door de variatie in grootte met pagina’s waarop meerdere scènes te zien zijn, afgewisseld met spreadvullende illustraties, waar je langer bij stil staat.
 
Doordat de achtergronden wit of in één kleurstelling zijn, ligt het accent van het kijken op de personages en hun acties en emoties. Maar hoe langer je kijkt, hoe meer grappige details je in de achtergronden ziet, zoals de tekeningen aan de muur in de kamer van Tirza met portretten van ‘papa’, ‘mama’ en ‘Tirza’. Ze laten zien dat Tirza niet zo’n goed zelfbeeld heeft. Jammer dat de namen op de kastjes in de klas niet aangepast zijn aan de Nederlandse vertaling, waardoor het grapje van het lege en daarna volle kastje met ‘Penelope’ (de oorspronkelijke naam van Tirza) erboven niet overkomt.
 
In een juiste synergie vullen tekst en beeld elkaar aan. Zo zie je bij de tekst ‘Dit was NIET echt een goed begin. Toch wilde Tirza er heel graag een fijne eerste schooldag van maken’ in het beeld waarom dat niet lukt. De kinderen liggen voor haar op het vloerkleed, woedend en druipend van het slijm, nadat ze door Tirza zijn uitgespuugd. Een boze juf ernaast en Tirza staat erbij met een verontschuldigende blik en opgetrokken schouders waarmee ze laat zien dat dit niet de bedoeling was. Hoe ze vervolgens daarna haar best doet om vriendjes te maken is hilarisch om te zien. Ze staat onderaan de glijbaan met haar bek open om de kindjes op te vangen, maakt een schilderij waarop ze een kindje opeet en wijst op haar bord als Kasper een plekje zoekt bij het middageten. Ze snapt maar niet waarom ze geen vriendjes krijgt.
 
Een heerlijk humoristisch prentenboek dat zowel een spiegel voorhoudt (hoe moeilijk het is om je te verplaatsen in een ander) als een venster op de wereld is, met een grote diversiteit aan kinderen in de klas.

Ryan T. Higgins: Wij eten hier geen klasgenootjes, Gottmer, Haarlem 2019, 40 p.: ill. ISBN 9789025771249. Vertaling van We don’t eat our classmates door J.H. Gever. Distributie L&M Books 

© 2024 | MappaLibri