10+ - De 10-jarige Stella is een eenzaam kind. Uiterlijk is
er met haar thuis niet veel aan de hand, behalve dan dat Neeltje, Stella's
zusje van vijf, een onhandelbaar wicht is. Op school pest ze de kinderen, thuis
laat ze iedereen naar haar pijpen dansen. Vader en moeder zweren bij een
begripvolle opvoeding, sussen en praten, maar achter hun rug steekt Neeltje
haar tong naar Stella uit. Toch is het Stella bij wie ze troost zoekt voor enge
dromen en is het Stella ook die haar nog het best weet aan te pakken. Het baat
niet, met Neeltje in het middelpunt wordt Stella gewoon uitgevlakt, vergeten.
Dit maakt Martha Heesen heel subtiel duidelijk:
"Ik bleef bij haar tot ze
sliep. Ik moest haar aldoor vasthouden en ik kreeg zo'n rugpijn. Zou Joost
Hanna ook steeds moeten vasthouden? Er was
niemand om mij vast te houden.”
Stella probeert zich
even subtiel te wreken. Ze vraagt Neeltje uit over haar enge dromen en brengt
haar op ideeën, maar dit alles draait eerder uit op zelfkastijding dan op
wraak. Stella wordt zo eenzaam dat ze zichzelf tenslotte uitvlakt: "Maar
ik zie het niet en ik hoor het niet want ik ben er niet meer. Geen Stella
meer". De titel dekt volledig de inhoud van dit schrijnende verhaal.
Neeltje is een monster van een kind en jonge lezers zullen geen moeite doen om
voor dit pestkind psychologische verontschuldigingen te zoeken. Martha Heesen
typeert, suggereert en raakt je tot in het diepste van je (volwassen) hart.
Stijl en taalgebruik zijn gevoelig en rijk, maar de humor is me dit keer
ontgaan. Gevormde lezers en volwassenen zullen nog lang met gemengde gevoelens
aan dit monsterzusje terugdenken.
Amsterdam : Querido, 2000, 107 p. : ill. ISBN 90-214-6631-7
Oorspronkelijk verschenen in De
Leeswelp
© 2024 | MappaLibri