6+ — Na het overlijden van haar man heeft
mevrouw Justien een heel klein gaatje in haar buik. Ze wil dat gaatje graag
vullen, maar weet niet goed hoe ze daaraan moet beginnen. Een bezoek aan de
tandarts brengt geen soelaas. Wanneer ze zich volpropt met zoetigheid, wordt ze
wel dikker, maar het gaatje wordt groter. En praatjes vullen blijkbaar ook geen
gaatjes, want een gezellige namiddag met haar vriendinnen biedt evenmin een
oplossing. Op een dag ontdekt mevrouw Justien een bijzonder winkeltje. Ze
vertelt Willy, de verkoper, over haar probleem. Hij neemt haar mee naar de
overvolle boekenkasten en meteen vliegen allerlei woorden om haar heen. Mevrouw
Justien lijkt wel door de kamer te zweven en voor het eerst ervaart ze een
gevoel van troost. Willy stopt wat woorden in een flesje om mee naar huis te
nemen. In haar tuin opent mevrouw Justien het flesje en alle woorden vloeien
samen tot een grote vijver. Langzaam komen er fijne herinneringen aan de tijd
met haar man naar boven en die avond merkt mevrouw Justien dat het gaatje bijna
helemaal weg is. Ze weet nu precies wat haar te doen staat als het gaatje soms
weer groter wordt: uit de woordenvijver in haar tuin vist ze een mooie
herinnering op.
Een boek voor kinderen schrijven over rouw is een moeilijke
evenwichtsoefening Isabelle Desegher is, zowel als therapeute als op de
planken, voortdurend op zoek naar de juiste woorden om kinderen rond allerlei
thema’s creatief aan het werk te zetten. Zij vond precies de juiste woorden.
Het beeld van een gaatje in de buik is alvast treffend. Buikpijn van verdriet,
het zal voor heel wat kinderen herkenbaar zijn. En ze brengt ook wat humor in
het verhaal als Justien naar mogelijkheden zoekt om het gaatje letterlijk te
vullen. Wanneer ze dan in de boekenwinkel arriveert, is het tijd voor het
serieuzere werk. Hier wordt het duidelijk dat dit bijzondere gaatje voedsel
nodig heeft van een ander, meer figuurlijk niveau.
Dit boek is bestemd voor iets oudere kinderen, die het spel
tussen letterlijk en figuurlijk taalgebruik kunnen bevatten en poëtische
beelden kunnen begrijpen en waarderen: zo ‘tocht het gaatje in haar buik’
wanneer mevrouw Justien de woorden ‘Lieve glimworm’ uitspreekt. Een mooi, broos
beeld, dat de pijn haast voelbaar maakt. Maar Isabelle Desegher kijkt verder
dan die pijn. Ze toont hoe herinneringen kunnen uitgroeien tot een krachtige
bondgenoot, waarop je kunt steunen als dat nodig is.
Ann De Bode werkt in haar
illustraties een aantal elementen heel gedetailleerd uit. Mevrouw Justien heeft
lange bruinrode krullen, mooi uitgewerkte gelaatstrekken en een schattige roze
stippeltjesjurk. Haar prachtige bruinrode gestreepte kat past bij haar krullen.
De huiskamer is aangekleed met stemmig bloemetjesbehang en op de tafel staat
fijn beschilderd porselein. Alles is ingekleurd in zachte tinten. In sommige
illustraties echter maakt De Bode een vreemdsoortige collage van verschillende
elementen en technieken die niet meteen bij elkaar lijken te passen. Zo
bijvoorbeeld de illustratie waar mevrouw Justien de boekenkasten in het
winkeltje bekijkt. De achtergrond is een mysterieuze donkere kamer, tot de nok
gevuld met boekenkasten. Op de voorgrond staat een rare uitgeknipte foto van
een bronzen buste, die de boekverkoper voorstelt. In de rechterbovenhoek zijn
nog net de benen te zien van mevrouw Justien die door de lucht fladdert. Met
een aantal ruwe gele lijnen zijn er ietwat vreemde fladderende vogeltjes rond
geschetst. En heel bijzonder zijn de kleine frutsels handgeschept papier in
deze illustratie. waarop de rondzwevende woorden te lezen zijn. Ann De Bode
onderstreept zo de bijzondere boodschap in dit boek, die wat tijd nodig heeft
om te bezinken. Een knap boek over rouw.
Wielsbeke : De Eenhoorn 2015, [28] p. : ill. ISBN 9789462910614
deze pagina printen of opslaan