Vanaf zes jaar

JEUGDBOEKEN NR. 9, NOVEMBER 2021

Michael De Cock, Arevik d’Or (ill.): Bahar Bizar

door Henk van Viegen

6+ - ‘Worden wie je wil’ was het thema van de voorbije Kinderboekenweek 2021. Wie weet, was deze vlotte, jolige en hier en daar erg geestige nieuwe jeugdroman van Michael De Cock er nog naartoe geschreven. Hoe dan ook: de kinderen van de klas van juf Katrien hebben het er uitvoerig over.    

Het ik-personage Bahar is, dat lees je vaker, voor het eerst in deze klas. De juf, met een pracht van een slotjesbeugel (‘een spoorweg in haar mond’), vraagt al in hoofdstukje twee of de kinderen weten wat ze willen worden. Voor ze de vraag beantwoorden, moeten ze vertellen wat hun ouders doen. Daarmee leren we dus meteen hun thuissituatie kennen. De ene moeder heeft een brillenwinkel, de andere een pizzeria, eentje is piloot en nog eentje heeft een burnout. Dat is dan wel geen beroep, maar ergens heeft het wel met werken te maken. Een vader is dokter, een andere is ‘assistent van de medewerker van de assistent van de minister’, dus dat is best wel een hoge piet. Dan is Bahar aan de beurt. Zij heeft twee mama’s (Vero en Sophie), het duurt even voor iedereen doorheeft dat dat in Bahars geval niet met een operatie of een scheiding te maken heeft. Het zaadje komt van een vriend van mama Vero. Een van de twee is een rockster, flapt ze er nog uit (Sophie zit net op drumles). De ‘twee mama’s’-kwestie komt uiteraard nog een paar keer terug, want ook voor sommige ouders van de kinderen met wie Bahar en haar moeders kennismaken, is dat niet iets bekends.
 
Het twee-mama’s-gegeven dateert niet van vandaag of gisteren. Je vindt al snel aardig wat relatief vroege voorbeelden, soms geproduceerd in eigen beheer. In 2010 (Vaderdag met twee mama’s - GigaBoek), 2012 (Pippa zoekt een papa), drie voorbeelden uit 2013 (Een cavia en twee moeders (Uitgeverij Droomvallei), Twee mama’s (De vier windstreken), De mama’s van Sterre (’t Verschil, recent herdrukt) en een uit 2016 (Ik heb twee mama’s. Dat kan!). Wel opvallend vaak voor de kleinsten. In de volwassenenliteratuur werd, in 2014, het thema het mooist en lekker laconiek opgevoerd door Nina Polak, met de beginzin van haar roman We zullen niet te pletter slaan (Prometheus): ‘Hun moeder verliet hun moeder op de dag dat de nieuwe keuken arriveerde’.
 
De Cock koppelt het thema fraai aan de discussie over wat je worden wil. Behendig weeft hij wat motiefjes in het verhaal. Het mooiste is dat van de krokodil. ‘geduld is een krokodil’ zegt mama Vero, als ze over analoge fotografie vertelt aan Bahar. Daarbij is geduld een schone zaak. De vader van klasgenootje Ruman heeft een krokodil op z’n arm getatoeëerd. De krokodil heeft alle tijd, en wij ook, denkt Bahar, waarom zouden we nu al moeten/willen weten wat we worden?
 
Het andere is dat van de muziek. Drie van de ouders en de juf hebben, zo komen we stapsgewijs te weten, muzikale talenten, wat een heuse, swingende band oplevert in het slot. Op de slotpagina pakt De Cock het fotografiemotief op, wat een heel prettige, beschouwende scène oplevert.
 
De Cock vergeet de (groot)ouders en andere meelezers niet. Mama laat een foto zien waarop haar voorbeelddrummer staat. Bahar beschrijft de foto van diens ‘ouwelullenband’ prachtig. Kennelijk was het boek al gedrukt toen Charlie Watts ging hemelen, want ‘Opa Charlie’ komt nog ‘in leven’ in een jeugdroman terecht. Ook de naam van de oudersband voert je naar de jaren 1960. In de pizzeria van Rumans moeder hangen vijf iconische foto’s van filmsterren die de oudere lezers waarschijnlijk wel (zeker de eerste drie) zullen herkennen.  

Slechts een enkele keer onderschat De Cock zijn lezers. Bij voorbeeld als hij het beeld van een trein gebruikt en dan terugverwijst naar de mond van de juf (dat doet de lezer zelf al wel). Of bij de herhaling van het gegeven dat een krokodil kan wachten met eten.
 
Querido koppelde de gevestigde kracht De Cock aan de jonge illustratrice Arevik d’Or, en dat pakt goed uit. Haar tekeningen passen precies bij de tijdloze, bijna ouderwetse gezelligheid en positiviteit die de sfeer bepalen van het boek. Een Spaans sprekende stem op Vero’s routeplanner tovert ze om naar een bekend, beetje belegen beeld van een Spaans geklede man, die letterlijk de weg wijst. Maar ze heeft ook een dynamische juf op een trein in huis, en geinige uitgerekte armen als moeder Sophie de noten niet meer kan lezen.
 
Bahar Bizar  is een geslaagd boek, dat uitnodigt tot discussiëren en nadenken én uitermate lekker leest.
 
Michael De Cock, Arevik d’Or: Bahar Bizar, Querido, Amsterdam 2021, 91 p. : ill. ISBN 9789045126654. Distributie L&M Books

deze pagina printen of opslaan



ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri