Peuters en kleuters
JEUGDBOEKEN NR. 7, SEPTEMBER 2021
Catharina Valckx: Vuurtje en de dikke steen
door Katrien Maris
5+ - Vuurtje, haar haren vlammen als een vuur, vertelt
hoe ze tijdens een zomerse wandeling even uitrust op een dikke steen. Die wordt
wakker na honderdduizend jaar slapen en kan zich haast niets meer herinneren
van de wereld om zich heen. Om zijn geheugen een handje te helpen, wil Vuurtje
hem kersen tonen. Ze gaat naar huis om een emmertje vol te plukken en op terugweg
krijgt ze gezelschap van haar poes Rikki, een wolkje en Bogota de schildpad.
Door wat te praten met zijn vier bezoekers, borrelen de herinneringen langzaam
maar zeker naar boven bij de steen. Een fikse regenbui van het wolkje vormt het
hoogtepunt van de dag, want plots herinnert de steen zich heel scherp hoeveel
hij van de regen hield. Van pure blijdschap doen Vuurtje, Rikki en Bogota een
regendans. Daarna valt de steen voldaan weer in slaap. Diezelfde avond willen Rikki
en Bogota graag bij de steen slapen. Heel even aarzelt Vuurtje, maar dan gaat
ze thuis haar veldbed halen en installeert zich ook bij het gezelschap.
Knap hoe de lezer inkijk krijgt in de gedachtewereld van
een jong kind. Waarom zou Vuurtje de geheugentraining van de steen nu precies
met kersen willen beginnen? Al even eigenaardig is dat een veldbed haar noodzakelijk
lijkt om bij de steen te overnachten. Het zijn van die typische flarden heerlijke
kinderlogica, waar volwassenen vaak geen touw aan vast kunnen knopen, maar ze
laten het verhaal extra sprankelen. Ook de vanzelfsprekendheid waarmee kinderen
een vleugje magie in hun leefwereld integreren, zet Valckx mooi in de verf. Vuurtje
vindt het volkomen normaal dat de steen en de dieren kunnen praten, of dat het
wolkje haar begrijpt. Ze kijkt er evenmin van op dat de regen haar haren dooft,
waardoor haar vlammend kapsel als bij toverslag verandert in doodgewoon zwart haar.
Valckx heeft
een fijn gevoel voor humor. De illustratie van Vuurtjes gebluste haar laat zien
hoe ze op een gevatte manier taal in beeld weet om te zetten. Wanneer de steen
zich het juiste woord voor schildpad probeert te herinneren, denkt hij eerst
aan ‘schoolpad’, daarna aan ‘schilpot’. Er zit ook een mooie gelaagdheid in dit
verhaal. De tijd die ze overdag met de steen doorbrachten, heeft iets wakker
gemaakt in Vuurtje, Rikki en Bogota. Is dit de kiem van een zeldzame
vriendschap? Het open einde prikkelt de nieuwsgierigheid en tegelijkertijd de
fantasie. Hoe zal het verder gaan met deze vriendschap, want de steen lijkt
opnieuw honderdduizend jaar te zullen slapen.
Valckx tekent in ruwe, haastige
zwarte lijnen. Vuurtjes benen zijn verticale, dikke zwarte lijnen, waarbij de
voet wordt gevormd door een simpele horizontale dwarsstreep. Ze kiest voor een
beperkt kleurenpalet van zachte, sobere tinten, op een verrassende manier
gecombineerd met pittige accenten in fluokleuren, zoals Vuurtjes oranjegele
haar, het felroze emmertje, de oranjerode kersen, hier en daar wat
fluorescerende bloemen en planten.
Met het grootste gemak brengt Valckx de emoties van haar personages
tot leven. Zoals op de laatste prent, waar Vuurtje met haar vrienden in
vanzelfsprekende verbondenheid kampeert onder de blote hemel. Zo helemaal in
haar schild gekropen, lijkt Bogota wel een klein zusje van de dikke steen.
Onder een felblauw dekentje heeft Rikki zich behaaglijk boven op de steen
genesteld. Vuurtje is als enige nog wakker. Vanop haar veldbed kijkt ze
tevreden glimlachend naar de lucht, terwijl een helder vlammetje van onder haar
muts recht omhoog de nacht in schiet. De vele helwitte sterren lijken echt
licht te verspreiden in de donkerblauwe achtergrond.
Catharina Valckx: Vuurtje en de dikke steen, Querido,
Amsterdam 2021, 40 p. : ill. ISBN 9789045125756. Distributie L&M Books
deze pagina printen of opslaan