4+ - In het vorig jaar verschenen Vos is een
boef zette Daan Remmerts de Vries de lezer op ingenieuze wijze aan het
denken over vooroordelen en stereotypen. Eigenlijk hoef je niet eens te zeggen
dat vos een boef is, want de vos staat simpelweg bekend als sluw en
gewetenloos. Als de laatste dodo bij hem aanbelt en er later gebraden gevogelte
op tafel staat, is er volop ruimte voor gerede twijfel aan zijn goede
bedoelingen.
Ook in dit nieuwe boek speelt Remmerts
de Vries met onze oordelen over de vos. Dat begint al op de titelpagina, waar
we Vos onder het licht van de maan door het landschap zien gaan met een schop
over z’n schouder… Deze illustratie siert ook het achterplat.
Vos heeft besloten dokter te worden, maar hij wil zó graag
‘klanten’ dat hij, als er niemand op zijn spreekuur komt, de natuur een handje
gaat helpen. Hij graaft een kuil, zodat hij daarna de dieren die erin zijn
gevallen, gelukkig kan maken door ze te genezen. Olifant wandelt opvallend
goedgehumeurd en supergezond over de plek. Vos controleert de voetstappen van
olifant boven de kuil en… maakt zichzelf patiënt door er zelf in te vallen. In
de spreekkamer zit intussen een sprinkhaan al een dag te wachten. Die is
vanzelf beter geworden, maar ‘dankzij’ Vos moet zij toch behandeld worden. Het
probleem voor daarna is: ze kan niet meer springen door de wond, terwijl ze een
hele rist kleine kinderen heeft rondlopen. Vos reageert, zeker voor een vos,
echt onverwacht, waarmee hij uiteindelijk (ook) zichzelf beter maakt.
Zoals nagenoeg altijd
krijgt Remmerts de Vries het voor elkaar een tamelijk origineel verhaaltje te
leveren, met een lichte moraal en een heleboel humor. Die humor komt voor een
deel door de sterke tekst, met zinnetjes als:
‘Hier en daar liepen, in het
laatste licht, wat dieren. Ze zagen er akelig gezond uit, vond Vos’.
En hij maar hopen dat
er eens eentje lekker ziek wordt of een blessure oploopt. Maar de kracht van
dit prentenboek zit ook in het hechte samenspel van tekst en tekeningen. Bij
bovenstaande tekst lopen de zeer tevreden dieren in een natuur die een explosie
is van paars en blauw (ook de bomen), rood en geel. Frisse, lichte
waterverftekeningen zijn de illustraties, met hier en daar wat kleurig knipwerk.
Ze staan bijna allemaal in blokvorm boven de tekst. Dat brengt rust en maakt
dat je van de tekeningen ook nog eens echt apart kunt genieten.
Vos ontbreekt op
slechts één pagina, daarop zie je de wachtende kinderen van sprinkhaan. Eén
tekening toont alleen de poten van de vaardig verbindende Vos. Lichaamstaal en
gezichtsuitdrukking van Vos zijn elke keer meesterlijk weergegeven, van
gespannen verwachting tot gejaagdheid en autoriteit. De bomen in de
natuurafbeeldingen zorgen een paar keer voor een fraaie kadrering, bijvoorbeeld
naast de plek van de kuil. Het effect is dat de val eruitziet als een soort
finishplek. Gaaf zijn ook de twee ‘etiketten’ Dokter en Vos op het voorplat. Kleine
grapjes ontbreken niet, zoals dat Vos de s niet kan schrijven (spiegelbeeld) en
op het bord van de ogentest staan onder het alfabet pootafdrukjes.
Ook dit Vos-deel is, wellicht iets minder spectaculair maar
toch, geraffineerd verteld. Het heeft verder een zeer bevredigend slot. Zal Vos
trouwens nog wel met enig fatsoen in een volgend deel ouderwets sluw kunnen
zijn?
Daan
Remmerts de Vries: Dokter Vos,
Gottmer, Haarlem 2020, 30 p. : ill. ISBN 9789025772390. Distributie L&M
Books
deze pagina printen of opslaan