Vanaf twaalf jaar
Cornelia Funke: Web van inkt
door Mirjam Noorduijn
12+ - Dit lang verwachte vervolg op Hart van inkt van
de succesvolle Duitse schrijfster Cornelia Funke borduurt voort op het idee dat
voorleeskunst fictieve karakters in onze werkelijke wereld kan doen belanden,
terwijl levende wezens juist door het boek kunnen worden opgeslokt. "Proef
ieder woord en alles komt tot leven", aldus Funke in Hart van inkt.
Fijnproevers,
voorleeskunstenaars 'pur sang' en dus hoofdrolspelers zijn boekbinder Mo alias
Tovertong en zijn dochter Meggie. Zij kunnen dankzij de kracht van het woord
personages in en uit verhalen 'toveren'. Lastig is wel, doordat taal zo machtig
is, dat zij weinig invloed hebben op hun keuze. Zo heeft Mo ooit de fout begaan
zijn eigen vrouw Resa 'weg te lezen'. Maar, gelukkig keert zij na
duizelingwekkende avonturen aan het eind van Hart van inkt weerom: het
gezin wordt herenigd en trekt in bij Meggie's bibliofiele oudtante Elinor, een
'boekengekkin', voor wie een heerlijke rol was weggelegd als licht cynische
commentator van het hele avontuur.
Dit gezinsgeluk is maar van korte
duur. In Web van inkt betreden alle hoofdrolspelers (behalve Elinor die
helaas lang niet zo'n interessante rol is toebedeeld als in het eerste boek) de
prachtige en tegelijkertijd gruwelijke fantasiewereld van Fenoglio's 'boek in
het boek': eerst de vuurvretende jongleur en oplichter Stofvinger, vervolgens
zijn bewonderaar Farid (door Mo uit de verhalen van 'Duizend en een Nacht'
gelezen) en de 13-jarige Meggie, die té nieuwsgierig was naar de wereld waar
haar moeder zo'n lange tijd had gewoond, en tot slot volgen ook Mo en Resa en
Basta en Mortola, de schurken uit deel een.
Wanneer Meggie en de anderen
geleidelijk aan betrokken raken bij een bloedige machtsstrijd tussen twee
vorsten word je meegesleurd in een spannend, meeslepend, pretentieloos
avonturenverhaal, zoals alleen Funke ze schrijven kan. Beeldend, met
sprookjesachtige 'Waternimfen', 'Blauwe feeën' en 'Witte vrouwen' als
dienaressen van de dood. Sfeervol, met gedetailleerde landschapsbeschrijvingen
van de 'wereld van inkt' die bestaat uit Ombra, het 'Woud zonder wegen', het
rijk van 'de Spekvorst' en het rijk van Adderkop, de meest wrede heerser in 'de
wereld van inkt'. En kleurrijk, met speelmannen, veenheksen en tal van andere
nieuwe personages.
Maar Web van inkt biedt meer dan louter avontuur. Het
verhaal speelt een fascinerend spel met de scheppingskracht van de schrijver.
Voortdurend, bij monde van een vertwijfelde Fenoglio die constateert dat
"dit verhaal op hol geslagen is", word je geconfronteerd met de vraag
of het de schrijver is die zijn verhaal schrijft of dat het verhaal zichzelf
schrijft. "Hoever reikt de wereld van Fenoglio", vraagt Meggie zich
op een gegeven moment af, die door haar twijfel over de keuze in de 'wereld van
inkt' te treden en de daaruit voortkomende gewetenswroeging naar haar ouders
toe een veel volwaardiger personage is dan in Hart van inkt. <br
/>
Fenoglio toont
inzicht in zijn eigen kunnen. Het moet gezegd: Web van inkt is ondanks
de spanning en het verrassende eind inderdaad 'enigszins op hol geslagen'. Er
zijn te veel woorden, te veel verschillende karakters en het verhaal staat te
weinig op zichzelf. Zelfs met de lijst van personages achterin het boek duizelt
het regelmatig. Zelfs als je Hart van inkt gelezen hebt voelt het nog
alsof je zomaar middenin het verhaal valt. Een goede trilogie of cyclus zou uit
delen moeten bestaan die zowel afzonderlijk te lezen zijn als onderdeel vormen
van een overkoepelend avontuur. Zoals bv. geldt voor de Harry Potter boeken.
Wellicht is het slotdeel wat minder verwarrend. Dan is immers het einde in
zicht en zullen we weten of en hoe Meggie en haar dierbaren de 'wereld van
inkt' zullen verlaten en weer terug zullen keren naar 'onze' wereld.
Cornelia
Funke: Web van inkt, Querido, Amsterdam 2012, 432 p. e-book. ISBN 9789045108094. Vertaling van Tintenblut door Hanneke Beneden en Ab
Bertholet
Oorspronkelijk
verschenen in De Leeswelp
deze pagina printen of opslaan