9+ - Het is bijna drie jaar
geleden dat het monumentale portrettenboek Ik wou van Ingrid
Godon, met teksten van Toon Tellegen verscheen. In De Leeswelp stond
de recensie onder het kopje ‘eminent’. Want dat is het, een
boek van een grote klasse, zoals je ze maar zeer uitzonderlijk ziet. En wat ook
mooi is: het bleek een bestseller te zijn. Uitgeverij Lannoo zag dus brood in
een opvolger en dat is Ik denk geworden. Godon benadrukt in
het gesprek dat Karin Kustermans met haar had, dat ze geen ‘vervolg’ wilde
maken op de portrettengalerij uit Ik wou, die is voor haar
afgerond.
Hoewel,
ze kan aan de mensen niet voorbij en er staan dan ook heel wat portretten in.
Van de vrouw bijvoorbeeld, vrijwel geheel gevangen in grijstinten,
met een hoofd vol malende gedachten omdat ze denkt dat ze iets niet weet, wat
ieder ander wel weet. Of dat intense beeld van het stugge meisje met borende
blik, stevig in de schoenen zij het een tikje uit balans, handen op de rug, dat
heel beslist wéét en tegelijk twijfelt (‘Ik denk dat ik gelukkig ben…’).
Godon munt uit in de
karakterisering van mensen, het was de fort van Ik wou, en de
karakterprenten zijn ook mijn favorieten in dit boek. Maar denken is zoeken en
Godon laat dat zien. Haar beelden zijn vrijer, ze heeft geëxperimenteerd met
technieken, meer schetsen opgenomen, snelle krabbels en probeersels om een
pose, een beweging, een gevoel vast te leggen. Met soms onverwacht felle effecten,
zoals de over elkaar schuivende rode vlakken waartegen ze een bokser afbeeldt.
En even verder heb je dan de fragiele figuur van een jongen, op de rug gezien,
onvolledig bovendien, want zijn hoofd en bovenlichaam ontbreken. De tekst
ernaast gaat als volgt: ‘Ik dacht, toen ik een jaar of tien was, dat mijn vader
mij niet zou herkennen als hij mij op straat tegenkwam. Hij had wel wat anders
aan zijn hoofd dan mij. […]’
Wat
maakt eigenlijk dat Toon Tellegens teksten en de tekeningen van Ingrid Godon zo
goed bij elkaar aansluiten, terwijl Tellegen de tekeningen niet gezien heeft,
en Godon ook niet wist wat hij zou schrijven? Met hetgeen waar ze beiden zo
sterk in zijn, wellicht: het vatten van menselijke broosheid. En niet geloven
in het eerste gezicht. ‘Nadenken is een soort van ordenen’, schrijft Bart
Moeyaert in zijn voorwoord, dingen een plek geven. En soms duurt het een tijd
voor die plek gevonden is. Daarvoor is het nodig dat je ‘verder kijkt dan wat
je ziet, tussen de regels leest wat er staat’. Godon en Tellegen, ze vormen een
voortreffelijk team.
Toon
Tellegen, Ingrid Godon (ill.): Ik denk, Lannoo, Tielt 2014, 90 p. ill. ISBN 9789401415323
Oorspronkelijk
verschenen in De Leeswelp 2014
deze pagina printen of opslaan