Vanaf twaalf jaar

JEUGDBOEKEN NR. 8, JULI 2016

Sarah Fitzgerald: De appeltaart van hoop

door Frauke Pauwels

12+  -- Zelden zo’n zeemzoetige titel gelezen. En dan die ondertitel: ‘Er is altijd een kruimel over…’. Gelukkig oogt de cover niet even melig (om binnen het woordveld te blijven) en zit je meteen stevig in het verhaal. Om precies te zijn: in een uitvaartplechtigheid.  
 
Een jongen, Oscar, is al een hele poos spoorloos. Aangezien zijn fiets en schoenen in zee zijn gevonden, gaat iedereen uit van zelfmoord. Iedereen – behalve zijn broer Stevie en, hoewel weifelend, zijn vriendin Meg. Béste vriendin, ooit, maar als de pastoor ‘Oscars beste vriendin wil uitnodigen naar voren te komen’ staat ‘zij’ op. ‘Zij’ is Paloma Killealy, ‘met dat gouden haar en die glinsterende verschijning’, het meisje dat de orde en vriendschappen in de schoolgroep ernstig heeft herschikt. Sinds Megs verhuis naar Nieuw-Zeeland, waarbij Paloma in Megs oude huis kwam wonen, liep het ergens mis. Hoe en waar precies ontdekt de lezer met mondjesmaat, dankzij de wisselende vertelling vanuit het perspectief van Meg, het zoekende meisje, en Oscar, de verdwenen jongen – ‘Ik ben niet gestorven. Ik ben niet dood’.  
 
De sterke plot houdt de lezer in zijn greep, maar stilistisch is aan het boek nog flink wat te sleutelen. Zinnen lopen te vaak stroef (al kan dat ook aan de vertaling liggen), observaties en emoties worden dik aangezet. Bovendien klinkt het boek meermaals als pseudotherapeutisch geneuzel, en worden moraliserende toelichtingen (te) uitvoerig in de verf gezet:  
 
‘Niet is wat het lijkt. Heel veel dingen zijn niet zoals ze zich voordoen. Soms zien dingen er op een bepaalde manier uit, maar zijn ze toch anders. Soms hebben mensen het nodig dat je naar ze blijft zoeken, of in elk geval vragen blijft stellen namens hen. En heel vaak is mensen de mond gesnoerd, en hebben ze anderen nodig die namens hen het woord voeren. Als je stopt met zoeken en vragen stellen en het woord nemen, dan zijn ze pas echt verdwenen. Geef het niet op, Meg.’
   <br /> Dat vooral de oude man die aanvankelijk zelf het spoor bijster was zo katalysator wordt van Oscars reïntegratie, toont dan wel dat wanhoop en eenzaamheid van alle leeftijden zijn, en dat jong en oud mekaar kunnen steunen, het zet jongeren ook neer als zwak en beïnvloedbaar. Niettemin legt De appeltaart van hoop overtuigend bloot hoe venijnig mensen kunnen zijn, gedreven door jaloezie of onzekerheid, en hoe makkelijk groepen en individuen te manipuleren zijn.
 
Spijtig dat dergelijke boeiende personages en sterke plot niet bekroond worden met een even sterke stijl. Voor deze beginnende auteur had een goede, veeleisende redacteur wellicht wat kunnen betekenen. Fijne patisserie is De appeltaart van hoop dus niet geworden. De kans is echter groot dat heel wat lezers daar niet zwaar aan tillen, en eenvoudig genieten van dit zoete gebak.  
 
Houten : Van Goor 2016, 199 p. Vert. van: The apple tart of hope door Sandra Hessels. ISBN 9789000348138 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri