Vanaf negen jaar

JEUGDBOEKEN NR. 4, APRIL 2025

Henry Lloyd, Mark Janssen (ill.): Juniper in het hierna nogmaals

door Henk van Viegen

9+ - Er is overduidelijk iets aan de hand in het Doolwoud. Mono, de tweekoppige dwerg, is depressief. Hij voelt zich tweezaam en gaat naar een praatgroep om zichzelf te vinden door te leren bij zijn diepste gevoelens te komen. De eenhoorn Juniper voelt zich ook anders dan anders. Ook hij is alleen, net gescheiden van zijn onbetrouwbare echtgenote Lenoor. Zie De opkomst en ondergang van Koning Juniper de Eerste, deel vijf van de in 2019 met Flin, of De verloren geliefde van een eenhoorn gestarte serie sprookjesachtige verhalen waarvoor dubbeltalent Daan Remmerts de Vries twee pseudoniemen verzon: Henry Lloyd en Laurens Rawie (de illustrator; in deel 4, 5 en 6 is Mark Janssen tekenaar van dienst).
 
Juniper was er bij vanaf het begin en groeide uit tot onbetwist hoofdpersonage. Het lijkt erop dat Lloyd via Juniper aan het terugkijken is op de verhalen. Niet alleen voelt Juniper zich vagelijk bespied, ook heeft hij last van nostalgie. Die wordt mede veroorzaakt door schuldgevoelens. Hij had helemaal niet alleen hoeven te zijn, eens had hij goede vrienden: Flin bij voorbeeld, en ook Solange, op wie ze allebei verliefd waren. Flin trouwde met haar.
 
Juniper besluit ze op te zoeken. Hij vindt Solange, inmiddels bejaard, en haar dochter. Flin is overleden. Juniper spreekt ze niet aan, wel is nu het hek van de dam. Hij moet onweerstaanbaar aan zijn vader (die zomaar vertrok) denken, en aan zijn moeder, ook met schuldgevoel. Toen hij nog klein was, durfde hij niet in te grijpen toen ze aangevallen werd door een leeuw. Hij trekt zich symbolisch terug in een woest gebied om enig zelfinzicht te verkrijgen, maar dat lukt niet.
 
Door zijn gemijmer over de tijd, en de eindigheid van veel dingen, heeft hij wel een tamelijk eng personage opgeroepen: de dood in hoogsteigen persoon. Precies de leeuw die zijn moeder te grazen nam, die Kinkeet blijkt te heten, loopt door het bos te rennen omdat hij achtervolgd wordt door deze dood. De dood, in de gedaante van een zeurderige wesp, komt ook voor Juniper. Die is wel enigszins verbaasd: hij kan toch helemaal niet dood, als sprookjeswezen? Evengoed komt hij toch even in een soort hiernamaals, waar hij zijn moeder ziet zitten. De dood wil eigenlijk liever Kinkeet scoren en besluit het met Juniper op een akkoordje te gooien: als hij hem helpt Kinkeet te vangen, mag hij voortleven.
 
Dit levert een relatief lang, saai ‘avontuur’ op, met Juniper die een val aan het opzetten is voor Kinkeet. De afloop van een en ander wordt hier uiteraard niet onthuld. Wel wordt door Lloyd een leuk, oud sprookjesmotief van stal gehaald: het te slim af zijn van de dood. Daarvoor is de terugkeer van de door de cursus gelouterde Mono (ze hebben onder andere aan een soort sensitivitytraining gedaan, met veel schreeuwen) nodig.
 
Volop verrassingen in het slotstuk. De belangrijkste gaat over de serie zelf. Juniper mijmert nogmaals over zijn avonturen, zijn leven, een best vól en rijk leven eigenlijk:
 
‘Het zou toch… een boek kunnen zijn’, mompelde Juniper verwonderd. ‘Wat zeg ik? Het zouden méérdere geweldige boeken kunnen zijn. Dit mag toch niet vergeten worden?! Iemand zou dat allemaal moeten opschrijven.’
 
Een bekende metagrap. Zes delen hebben we nu, zeven zou qua symboliek nog mooier zijn. Maar wellicht hebben we hier dus de indirecte mededeling dat Remmerts de Vries nu ook zijn tweede pseudoniem, Henry Lloyd, vaarwel gaat zeggen. Of er komt een nieuwe reeks onder die naam, dat kan ook.
 
Met de humor is het in de reeks soms wat behelpen. Hier en daar zijn er wel leuke situaties, zoals het voorkomen dat Juniper gaat zingen (kneitervals!) en de cursus van Mono (met de reekslang leuke naam). De titel is ook geinig. Maar vooral als het om woordspelingen gaat, is die humor vaak erg flauw, te lang ingeleid ook. Juniper moest van zijn vader schimmelkaas in plaats van vis gaan eten, en werd dus zo een echte schimmel. En deze over de rode neus van vader: ’Die kreeft had hem te pakken gekregen bij zijn neus! O, wacht, ik bedoel eigenlijk: hij had mijn vader bij de neus genomen!’
 
Heel spannend mag het verhaal dan niet zijn, soms ook al opgemerkt over andere boeken uit de reeks, maar het wordt toch wel weer interessant. Door het handige gebruik van oude (sprookjes)motieven en symboliek. En hier ook door de aandacht voor begrippen als nostalgie, schuldgevoelens, vergeving (Juniper vergeeft de moordenaar van zijn moeder), het verstrijken van de tijd en het optreden van de dood. Dit zou wel aardig passen bij een afscheidsboek.
 
Mark Janssen tekende een fraai integraalomslag, er zijn geen geïllustreerde schutbladen. De zwartwittekeningen van het binnenwerk zijn vrij eenvoudig, begeleidend, soms sfeervol, en ze passen goed bij de doelgroep. Dat was al zo vanaf de start: Rawie had ook best de hele reeks kunnen doen.
 
Henri Lloyd, Mark Janssen: Juniper in het hierna nogmaals, Querido, Amsterdam 2025, 136 p. : ill. ISBN 9789045131054. Distributie L&M Books

deze pagina printen of opslaan