Poëzie

BOEKEN NR. 9, NOVEMBER 2022

Annemie Deckmyn: Storm na storm

door Dirk De Geest

Annemie Deckmyn schrijft een poëzie die vooral haar grond vindt in haar eigen leven. Dat is niet meteen spectaculair, maar net in die routineuze aspecten vindt de dichteres meer dan voldoende inspiratie om talig aan de slag te gaan. Kleine gebeurtenissen, verrassende afwijkingen, gaande van een drink samen tot een uitstapje: alles vormt de aanleiding tot beeldende verzen. Deckmyn is inderdaad op haar best wanneer ze de werkelijkheid transformeert met behulp van beeldspraak. Die metaforen dragen ertoe bij dat de lezer gewone dingen heel anders gaat ervaren, veel intenser en op de spits gedreven.  

Zoals de titel van haar bundel al aangeeft, gelooft de dichteres niet zozeer in een kalm en gelijkmatig bestaan. Ook de diverse afdelingen –- met veelzeggende titels als ‘De wolken’, ‘Donker’, ‘Storm’ en Opgespat zand’ – zijn allesbehalve rustgevend. Integendeel, naar het aanvoelen van de dichter draait het bestaan onophoudelijk om een soort van strijd tegen het onvermijdelijke, een gevecht dat meer dan eens in kosmische termen wordt opgeroepen. Zelf karakteriseert de dichteres bijvoorbeeld haar eigen situatie vaak in termen van de zeevaart, met een zwalpend of zinkend schip, een varen op kompas of overgeleverd aan de natuurelementen… Andere beelden zijn ontleend aan de vechtsporten of aan de strijd, onder meer via woorden en uitdrukkingen die verwijzen naar de bokssport. Daardoor krijgt het bestaan veel van een permanente worsteling, iets wat met het ouder worden steeds dwingender wordt ervaren. Ook de liefdesrelatie is allerminst problematisch. De kleine gebaren en ergernissen worden uitvergroot, maar door de keuze van de beelden gaat die intensere weergave vaak ook gepaard met een soort van ironische blik. In dat opzicht is deze lyriek op tal van plaatsen hoopgevend en verschijnt het lyrische ik niet als een passief slachtoffer maar als een weerbaar subject.
 
Stilistisch is deze poëzie extra intrigerend door de manier waarop die groteske en soms vrij surreële beeldspraak wordt gecombineerd met een intimistische zegging. De gedragen toon verschuift subtiel naar een vreemde sfeer, alsof de dissonanten binnensluipen in een vaste en geruststellende melodie. Deckmyn weet uitmuntend die taalregisters te combineren, vaak door het verschuiven van een bekende uitdrukking of door een woordspeling die haar van de ene sfeer in de andere brengt. Het lijkt bij momenten haast onopvallend, maar het is telkens bijzonder functioneel. Storm na storm is misschien wel een bundel over hekenbare situaties, maar de manier waarop die hier verwoord worden stemt alleszins tot nadenken, en dat is de verdienste van de dichterlijke taal.  
 
Annemie Deckmyn: Storm na storm, P, Leuven 2022, 64 p. ISBN 9789493138810

deze pagina printen of opslaan