Nederlands proza

BOEKEN NR. 7, SEPTEMBER 2021

Ringo Gomez-Jorge: Dode bloemen leven forever

door Jooris van Hulle

Hoofdfiguur in Dode bloemen leven forever, de debuutroman van Ringo Gomez-Jorge, is… Ringo Gomez-Jorge. Een onverhulde autobiografie dus, waarin Gomez-Jorge zichzelf een spiegel voorhoudt waar het zijn werk als lifestylejournalist en alles wat ermee te maken heeft betreft. Al in de proloog maakt hij duidelijk wat de impact van zijn boek kan en zal zijn:  

‘Door dit boek te schrijven ben ik een nestbevuiler en ja, nestbevuilers eindigen op de laatste bank of, in mijn geval: in een soort van ballingschap ergens in een kleine kamer met een ratelende ventilator die nog eens benadrukt dat je ver weg bent van alles.’
 
Veel positiefs valt er niet te rapen: Ringo moddert maar wat aan aan het formicatafeltje in de keuken waar hij dag in dag uit, zo lijkt het wel, op het internet surft. ‘Ik kende het verschil niet meer tussen gedemotiveerd zijn en lui zijn en somber zijn. Het was gewoon één grote wolk in mijn hoofd. Mist.’ Met de nodige dosissen Sipralexa-angstremmers slaagt hij er nog enigszins in het leven met zijn Cloë, die ook al baalt van haar kantoorjob, leefbaar te houden.
 
Als lifestylejournalist, ‘de culturele antropoloog van het kleine verhaal met de macht der publicatie’ beseft hij dat hij ‘een perfect functionerende middenklasser wilde zijn, een aangename mens, een burger die net zoals zij gemiddeld waren, met net één verhaal dat commercieel was.’ Om alles wat perspectief te geven wordt graag geschermd met een begrip als ‘de creatieve middenklasse’. Wat en hoe creativiteit? Meer en meer raakt Gomez-Jorge ervan overtuigd dat het hier gaat om een flinterdun laagje vernis, al die mensen die gaan joggen, openingen van tentoonstellingen frequenteren, zich hoe dan ook ‘anders’ willen voordoen dan de anderen. ‘Iedereen wilde er uniek uitzien maar had helaas exact dezelfde sjabloon gedownload’, en als herhaling hiervan: ‘een groep mensen die door de media als het ideaalbeeld naar voren werd geschoven. […] De creatieve middenklasser zag er over de hele wereld hetzelfde uit. Collectief individualisme, dat was het. Collectief individualisme met bakken allure.’  
 
Gaandeweg het verhaal lijkt het er steeds sterker naar dat hij in wezen hele dagen alleen maar met zichzelf bezig is in uitzichtloze poging ergens toch nog zin te geven aan zijn bezigheden. Dat ook corona hier komt meespelen, lag in de lijn van de verwachtingen. Voor de verteller staat vast dat ‘we niet mochten stoppen met consumeren. Als we zelfs maar ietsje minder consumeerden, zakte de hele samenleving in elkaar als een pudding.’  
 
Als tegenbeweging in de roman fungeert de figuur van Ruben. Hij heeft een ‘Manifest van de Slacker’ geschreven: ‘hij is een anticonsument en wil zo weinig mogelijk geld doen rollen, dit om de hele wereld die om niets anders draait, een middelvinger onder de neus te duwen.’ Hij is het ook die het Westen de rug toekeert en naar het noorden van Japan uitwijkt, op een plaats vlak bij het Tazawameer. Daar schikt hij bloemen, vooral gedroogde bloemen, ‘zo’n gedroogde bloem staat op zichzelf, helemaal alleen, en danst in het kleinste zuchtje wind. Wat mij betreft: gedroogde bloemen leven forever’. In de dood, in de vergankelijkheid klopt het leven.
 
Ringo Gomez-Jorge houdt ervan die antitheses die het leven hoe dat ook inhoudt, in rake bewoordingen neer te zetten. Hoe de hoofdfiguur bijvoorbeeld het rurale Limburg waar hij opgroeide achter zich heeft gelaten en van het Antwerpse stadsleven is gaan proeven, om dan uiteindelijk tot het besef te komen dat in zijn leven ‘het altijd misschien is’. Zijn roman kan worden gelezen als een moderne parabel over de hedendaagse ‘condition humaine’, een ‘lied van schijn en wezen’ om het met een Nooteboom-titel te duiden.
 
Ringo Gomez-Jorge: Dode bloemen leven forever, Manteau, Antwerpen, 2021, 319 p. ISBN 9789022337998. Distributie Standaard Uitgeverij

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri