Vertaald proza

BOEKEN NR. 8, OKTOBER 2023

Vincenzo Latronico: De perfecties

door Inge Lanslots

Na een duo-interview in het kader van de prestigieuze Premio Strega, dé literaire prijs in Italië, bedankte een dame uit het publiek de jonge auteur Vincenzo Latronico (Rome, 1984). De zoon van die dame had haar een boek cadeau gedaan, De perfecties, een roman over zijn generatie die zijn moeder eindelijk een inkijk in het leven van dertigers zou geven. Met Latronico’s derde roman zou zijn moeder hem eindelijk kunnen begrijpen.  

Het verhaal van zijn generatie brengen was wel degelijk Latronico’s oorspronkelijke insteek, zo zei hij nog, maar finaal wilde hij het verhaal opentrekken naar andere generaties, met een meer universele dimensie. Vandaar ook dat zijn hoofdpersonages, Anna en Tom, geen nationaliteit hebben. Het koppel woont en werkt in Berlijn. Het zijn creatieve professionals, wier hippe leven en trendy appartement vol planten lijken te zijn weggeplukt uit een instagrampagina: ‘Instagram was in feite de etalage van hun werk en een voortdurende bron van nieuwe ideeën en inspiratie. Daarmee stoppen kwam niet eens aan de orde.’  
 
Toch zijn Anna en Tom niet echt gelukkig en verlangen ze naar een vorm van authenticiteit die ze niet meteen kunnen definiëren. De twee dertigers zijn geboren in het pre-digitale tijdperk dat ze zich nog vaag herinneren en dat ze idealiseren. Ze worstelen met ‘een innerlijk landschap dat ontwricht was geraakt door twintig jaar internet’. Hun leven kabbelt rustig voort in hun bubbel, ook al omdat ze geen grenzen durven te verleggen, ook niet in hun seksleven, terwijl dat misschien hun leven authentieker, lees perfecter, zou maken. Ondertussen valt Berlijn ten prooi aan gentrificatie en raken de bewoners verdeeld over het immigratiebeleid.  
 
Volgens Latronico is Berlijn perfect inwisselbaar met andere steden, maar aangezien hij er al afzienbare tijd woont, was het hem makkelijker die setting te beschrijven – hij spiegelt zich hierbij aan zijn grote voorbeeld, Georges Perec. De romans epigraaf luidt dan ook niet toevallig:
 
‘Daar was het echte leven, het leven  
dat ze wilden leren kennen, dat ze wilden leiden.
 
Georges Perec, De dingen’
 
Latronico’s Berlijn en zijn bewoners staan symbool voor onze wereld die door de globalisering vervlakt is, maar niet in een neerwaartse beweging. Ons leven zou er op verbeterd zijn, ook al spiegelen we altijd aan wat perfecter lijkt. In interviews benadrukt Latronico dat we geen waardeoordeel zouden mogen vellen over die nieuwe wereld, maar die boodschap vond ik niet terug in de roman en een werk zou toch voor zich moeten spreken.
 
Wel doet De perfecties de lezer reflecteren over het leven – Latronico studeerde filosofie, maar de roman beklijft niet of werkt alleszins bevreemdend. De personages praten niet met elkaar en lijken alles in duo te doen. Dat zou moeten bijdragen tot die universele dimensie die Latronico voor ogen had, maar creëert ook een afstand ten opzichte van die dertigers. Ook valt het systematische gebruik van het imperfectum op, wat erg ongebruikelijk is in het Italiaans. Het imperfectum zou voor de auteur de aangewezen tijd zijn om dat voortkabbelende leven te portretteren tot die plots verdwijnt. Uiteindelijk lijken Anna en Tom hun leven een nieuwe wending te geven. Liggen die perfecties of authenticiteit dan toch binnen handbereik?
 
Vincenzo Latronico: De perfecties, De Bezige Bij, Amsterdam 2023, 140 p. ISBN 9789403129594. Vertaling van Le perfezioni door Pieter van der Drift en Manon Smits. Distributie Standaard Uitgeverij

deze pagina printen of opslaan