Bart Moeyaert is een van de paradepaardjes van onze literatuur.
Hij geniet wereldfaam als auteur met boeken voor de jeugd, maar tegelijk wordt
zijn werk door jong en oud gelezen en hogelijk gewaardeerd. In feite maakt het
niet eens uit voor wie Moeyaert specifiek schrijft: de leeftijd van zijn
publiek is voor hem geen punt. Hij schrijft voor iedereen.
Dat blijkt met name uit zijn
poëzie. De auteur heeft de afgelopen jaren een aantal dichtbundels
gepubliceerd, die tegelijk eenvoudig lijken en complex in elkaar zitten.
Moeyaert weet het herkenbare onherkenbaar te maken door het via beelden geheel
nieuw te doen lijken. Daardoor gebeurt in elk gedicht iets bijzonders. De
dichter vertrekt van spontane gedachten of toevallige gebeurtenissen, haast
onopgemerkte anekdotes. Die gegevens vormen de aanleiding voor creatieve
associaties en beelden, waardoor die werkelijkheid wordt getransformeerd en in
een ander licht komt te staan. Moeyaert gaat echter doorgaans nog een stap
verder, doordat hij dat alles interpreteert en er een zekere waarheid uit
distilleert. Die levensinzichten, doorgaans op een behoedzame wijze
geformuleerd, verlenen aan deze poëzie een extra dimensie.
Drempelverlagend is daarenboven
de wijze waarop de dichter vertrekt van zijn onmiddellijke omgeving. Net zoals
in zijn romans vormen ouders, broers, geliefden en vrienden de biotoop van zijn
gedichten. Dat maakt zijn poëzie herkenbaar, ook al omdat de dichter emoties
niet schuwt. Veel van zijn gedichten spreken aan door de levensenergie die
eruit spreekt. De titel van het boek zegt alles: liefde vormt het alfa en omega
van dit oeuvre. Het bestaan krijgt vooral zin doordat het op anderen is
gericht; zij bevestigen ons in het leven, zij zijn de drijfveer van ons
handelen. Het soms onzekere lyrische ik overwint die angsten telkens weer door
zich op de buitenwereld te richten. Het gebaar en het woord van de ander (de
medemens, de geliefde maar ook de lezer) houdt ons in leven. Het is een vrij
eenvoudige filosofie, maar ze krijgt in deze bundel klank en kleur op een
hoogst aanstekelijke manier.
Ester Naomi Perquin
heeft uit alle eerder gepubliceerde bundels een mooie keuze gemaakt. Daarbij
opteerde ze terecht niet voor een chronologische maar voor een thematische
ordening. Moeyaerts toon is immers herkenbaar vanaf zijn eerste gedichten (hij
debuteerde ook als dichter op latere leeftijd), en ook de thematische lijnen
van zijn oeuvre zijn grotendeels dezelfde gebleven. Er is de verkenning van de
eigen identiteit, waarbij het ik zich weliswaar kwetsbaar toont en kwetsbaar
opstelt, maar tegelijk een inspirerende vastberadenheid uitstraalt. Het tekort
zit ons als een tweede huid gegoten, maar net daardoor ontstaat ook het
menselijke verlangen om dingen in gang te zetten en te veranderen. Hierin
spelen anderen een essentiële rol. De ander is tegelijk vreemd en een soort van
spiegelbeeld. Het is een visie op de liefde die hier in tal van variaties
indringend wordt bezongen. Zo zijn er niet enkel de traditionele
liefdesgedichten (waarvan sommige terecht al klassiekers zijn geworden), maar
ook een aantal ingrijpende verzen over de oudere, dementerende ouders. Het is
een van de vele wijzen waarop Moeyaert in zijn gedichten ‘verworteling’ tracht
aan te geven, de manier waarop wij schakels zijn in een veel grotere, kosmische
dynamiek.
Dit is erg leesbare poëzie,
ogenschijnlijk vanzelf geschreven, maar stilistisch bijzonder ingenieus
gemaakt. Met Moeyaert zullen veel lezers een dichter vinden van hun maat, en
dat maakt deze uitgave tot een bijzonder fraai cadeau, letterlijk en
figuurlijk.
Bart Moeyaert, Ester Naomi
Perquin (sam.): Dat alles over liefde gaat. De mooiste gedichten van Bart
Moeyaert, Querido, Amsterdam 2023, 110 p. ISBN 9789021480688. Distributie L&M Books
deze pagina printen of opslaan