Nederlands proza

BOEKEN NR. 8, OKTOBER 2021

Filip Keyaert: Sterven met tussenpozen

door Jooris van Hulle

Danny Video (zo wordt hij wel eens aangesproken door enkele van zijn kompanen) runt in Aalst een videotheek. In een stad die medio de jaren tachtig nauwelijks enig perspectief biedt op een toekomst die het leven tot op zekere hoogte leefbaar moet houden, moddert Danny maar wat aan in zijn winkel. Pagina’s lang wordt de lezer om de oren geslagen met de beschrijving van de klanten die hun filmvoer komen ophalen. Blijkt dan dat vooral de afdeling erotische films in trek is. In een taal die weinig of niets aan de verbeelding overlaat, heeft Danny het met zijn vriend Barry en anderen over hoe de vrouwen het best kunnen worden behandeld. En hoe hij de ‘brievenman’ Mario bekijkt, zegt al even veel:

‘Een fors uit de bek stinkende vetklep wezen, en toch jezelf niet onmiddellijk van kant trachten te maken, je moet het toch maar doen, dacht ik. The postman always stinks twice.’

Pas naar het slot van de roman lijkt het ernaar dat Keyaert toch wat diepgang in zijn tekst poogt te leggen. Als Danny het fabriekspand binnenloopt waar de wagens voor het carnavalsgebeuren worden opgezet (we zijn nu eenmaal in Aalst, dus het carnaval mocht niet ontbreken), maakt hij deze overpeinzing:

‘Waarom ik telkens weer zo gefascineerd werd door die dingen, kon in niet verklaren. […] Of was het toch de geveinsde vriendelijkheid die van hun geboetseerde lach uitging die me in de ban hield? Niks is interessanter dan voorgewende hartelijkheid. Ze vormt de hoeksteen van ons mens-zijn.’

En aansluitend hierbij, bij een bezoekje aan zijn nonkel: ‘Het moment waarop men de deur op een kier zet voor de genegenheid van een ander, is uiteindelijk onafwendbaar. Geen van ons wil eenzaam naar de einder waaien. Geen van ons wil slechts een sneeuwvlok zijn.’

Het is deze ondertoon die Sterven met tussenpozen voortdrijft. Of het ook zo is dat met de roman, zoals H. Brusselmans in een quote beweert, ‘de Vlaamse literatuur een verlossende nieuwe injectie krijgt’, valt te betwijfelen. Niets vernieuwing, niets finesse in het taalgebruik, niets van een diepere gedachtegang. Alleen belegen onzin vind ik erin terug.

Filip Keyaert: Sterven met tussenpozen, Manteau, Antwerpen 2021, 236 p. ISBN 9789022338049. Distributie Standaard Uitgeverij

deze pagina printen of opslaan