Vertaald proza

Carlos Ruiz Zafón: De gevangene van de hemel

door Jacqueline Visscher

Drie jaar na de verschijning van het tweede deel van Zafóns geplande vierluik rond Barcelona en de familie Sempere is er de derde episode voor de lezer, die hoopt op een voortzetting van Zafóns grote succesroman De schaduw van de wind. Zo rijkgeschakeerd als dat eerste deel is De gevangene van de hemel niet, maar, en dit kan tot troost dienen, het is beduidend beter dan het voorgaande, tamelijk teleurstellende Het spel van de engel.
 
Was eerst Daniel Sempere de hoofdpersoon en gingen we in deel twee terug in de tijd, naar het verhaal van Daniels vader, David Sempere, rond de jaren twintig van de vorige eeuw, dan maken we nu opnieuw een sprong voorwaarts naar de jaren vijftig en naar het personage Daniel, al neemt het verleden van familievriend en hulpje in de boekwinkel Fermín Romero de Torres (met wie we al eerder hebben kennisgemaakt) de hoofdmoot van de vertelling voor zijn rekening.
 
Voor de derde maal is de roman anders van toon. De bombast, Faust en zijn duivel, en het hoge piefpafpoefgehalte uit deel twee hebben plaatsgemaakt voor een ironische schets van Fermíns wederwaardigheden in onder meer de beruchte gevangenis op de berg Montjuïc. Fermín heeft dit deel van zijn verleden altijd verborgen gehouden. Dat hij het nu toch uit de doeken doet aan Daniel — na een copieuze maaltijd in restaurant Can Lluis — kent verscheidene redenen: zijn ophanden zijnde huwelijk met Bernarda, het ontberen van identiteitspapieren om daadwerkelijk met zijn lief te kunnen trouwen én een mysterieuze figuur die een bezoek brengt aan boekhandel Sempere om daar een heel dure editie van Dumas’ De graaf van Montecristo aan te schaffen, met de opdracht het boek vervolgens aan Fermín te geven.
 
Net als in laatstgenoemde roman weet ook Fermín op miraculeuze, zij het onwelriekende wijze, te ontsnappen uit de kerkers van de Montjuïc. Het is deze geschiedenis, het ingekaderde verhaal door en over Fermín, die het best uit de verf komt en de lezer, ondanks de tragische achtergrond van de beginnende Franco-dictatuur en de meer dan onfrisse praktijken die worden gebezigd, soms stilletjes een glimlach ontlokt.
 
Uiteraard is er ook weer veel aandacht voor boeken en krijgen literatureluurs, zoals de meesterlijk geschetste gevangenisdirecteur, een spottende veeg uit de pan. Deze don Mauricio Valls, bijvoorbeeld, schopt het zowaar tot minister van Cultuur. Het Kerkhof der Vergeten Boeken wordt evenmin vergeten; tegen het einde van de roman krijgt het zowaar een nieuwe bezoeker.
Deze derde episode van het geplande vierluik is beduidend geringer in omvang dan de voorafgaande romans en daar heeft Zafón goed aan gedaan. De lotgevallen van Daniel die Fermíns avonturen omgeven zijn niet bijzonder boeiend en behoeven zeker geen zinledige uitweidingen. Mysteries blijven en/of worden gecreëerd, maar uiteindelijk zullen alle puzzelstukjes in het laatste deel op hun plek vallen — daar gaan we althans van uit.
 
Carlos Ruiz Zafón: De gevangene van de hemel, Signatuur, Utrecht 2017, 318 p. ISBN 9789056725938. Vertaling van El prisionero del cielo door Nelleke Geel. Distributie Standaard Uitgeverij
 
Oorspronkelijk verschenen in De Leeswolf 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies



ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri