Vertaald proza

BOEKEN NR. 10, NOVEMBER 2018

Piero Chiara: De mantel van astrakan

door Inge Lanslots

Voor Italianen mag Piero Chiara (1913-1986) dan wel een gevestigde waarde van de tweede helft van vorige eeuw zijn – er werd een literaire prijs naar hem vernoemd, in de lage landen moet er nog aan zijn reputatie getimmerd worden. Met De mantel van astrakan (2018) zet uitgeverij Serena Libri, na De bisschopskamer (2008) en De donderdagen van mevrouw Julia (2001), opnieuw een stap in de juiste richting.
 
In De mantel van astrakan trekt een naamloze ik-verteller naar Parijs, waar hij twintig jaar eerder al is geweest. Dit keer – we schrijven april 1950 – wil hij de lichtstad goed doorgronden en hij vindt onderdak bij de weduwe Lenormand, wier eigenzinnige kat zijn kamergenoot wordt. De weduwe treurt om haar zoon, Maurice, die er met een Indochinese zou zijn vandoor gegaan en die nooit meer iets van zich zou hebben laten horen. De enige tastbare herinnering aan Maurice is de extravagante mantel van astrakan, die de weduwe aan de ik-verteller zal schenken, maar die die laatste ook weer zal kwijtspelen op zijn terugreis naar Italië.
 
Voor hij Parijs verlaat, komt de verteller echter ook te weten dat de ‘verloren’ zoon niet in Indochina, maar in de gevangenis verblijft. Dat verneemt hij van Valentine, een wat mysterieuze en aantrekkelijke vrouw, met wie hij een relatie aanknoopt zonder echt om haar te geven – hij lijkt gebiologeerd door haar imperfecte lichaam. Valentine, de verteller en Maurice lijken even in een virtuele driehoeksverhouding terecht te komen, maar ieder gaat dan noodgedwongen zijn eigen weg, ver van elkaar.
 
Dat de brief van de verteller die de roman afsluit, de te verwachten nostalgische toon van de roman uitvergroot, zal, gezien de plotwending, niet verbazen. In tegenstelling tot Chiara’s eerdere werken, gaat die nostalgie daarenboven ook gepaard met een zekere bitterheid, die de critici bij de oorspronkelijke publicatie niet meteen konden plaatsen, maar die de hedendaagse lezer zeker zal smaken.
 
Met De mantel van astrakan toont ‘Piero Chiara [zich immers] een geboren verteller’(Marcel van der Heijden, achterflap). Misdaad mag in De mantel van astrakan wat op de achtergrond worden verdrongen, de auteur brengt overspel en eros, op zijn kenmerkend luchtige manier. De lezer laat zich dan ook moeiteloos meeslepen van het provinciale Italië naar de wereldstad Parijs en verwijst onderweg naar heel uiteenlopende auteurs, zoals Tolstoj, Jules Verne, Gautier, Baudelaire en Dante. De lezer die wil verwijlen in een naoorlogse flânerie, is bij Chiara aan het juiste adres en kan die ervaring overdoen in de gelijknamige verfilming van Marco Vicario (Il cappotto di astrakan, 1979). Chiara was overigens nauw betrokken bij de adaptaties van zijn werken en deinsde er niet voor terug zelf een kleine rol op zich te nemen.
 
Piero Chiara: De mantel van astrakan, Serena Libri, Amsterdam, 2018, 198 p. ISBN 9789076270487. vertaald van Il cappotto di astrakan door Rianne Aarts en Hilda Schraa. Distributie EPO 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri