Vertaald proza

BOEKEN NR. 9, OKTOBER 2018

Mauro Libertella: Mijn begraven boek

door Hugo Van Hoecke

De titel van dit werkje dient als volgt te worden begrepen. De vader van de auteur, de niet onverdienstelijke Argentijnse schrijver Héctor Libertella, overleed eind 2006 aan kanker op amper 61-jarige leeftijd, na een leven gewijd aan de literatuur. Diens toewijding ging zelfs zover dat de man zich in zijn laatste levensjaren thuis opsloot om, zichzelf overspoelend met drank, de hem resterende tijd te werken aan wat de completering van zijn oeuvre moest worden. Toen de ziekte hem uiteindelijk fataal werd, was zijn zoon Mauro 23 jaar oud, exact dezelfde leeftijd als die waarop vader Héctor zijn eerste roman had gepubliceerd; een coïncidentie, aldus Mauro, die niet toevallig was want een oproep inhield om zijn nu begraven ‘boek’ – lees : ‘vader’ - af te lossen als schrijver. En op die wijze weliswaar een aflijvige los te laten, maar niet diens inbreng in de literatuur.
 
Wat in deze context ontstaat, is een mooie a posteriori hommage aan een merkwaardige man die jarenlang vruchteloos vocht tegen zijn drankverslaving en tot het einde toe zich dag en nacht driftig bleef toeleggen op het manipuleren van zijn aftandse schrijfmachine (want een computer was niet aan hem besteed), die voor de zieke man het instrument was dat hem telkens weer optilde tot in de etherische sferen van de literatuur.

Enkele jaren na Héctors overlijden worstelde zoon Mauro met de drang om de erfenis van zijn vader aan de vergetelheid te ontrukken, méér nog, om aan diens literair werk een vervolg te breien. Daarbij verwijst hij naar de vaak herhaalde bewering van zijn vader – die het kon weten, want filoloog – dat de familienaam Libertella etymologisch zoiets betekende als ‘boek voor de aarde’. Wat de auteur dan ook met dit rouwbericht voorheeft is ‘een verhaal te verzinnen om het boek voor de aarde water te kunnen geven’. Daartoe graaft hij in dit werkje, teruggaande naar zijn jeugdtijd, flarden op uit zijn herinnering, hoe onbeduidend ook, en rapporteert hij eerlijk en gedetailleerd over het onomkeerbare ziekteproces en de verwarring die gepaard ging aan de nadagen van het overlijden.
 
Heel spectaculaire ontboezemingen zijn in dit serene epitaaf niet aan de orde; uiteindelijk gaat het om ‘de dingen des levens’. De kracht ervan ligt in het tentoonspreiden van de familiale intimiteit, in het goede en in het kwade. En in de valabele inspanning om vaders erfenis te behoeden voor de onverbiddelijke tand des tijds. Een gevoelvol document, dat zeker.
 
Mauro Libertella: Mijn begraven boek, Karaat, Amsterdam 2018, 80 p. ISBN 9789079770342. Vertaling door Merijn Verhulst. 

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri