Nederlands proza

Lisette Thooft: De vrouw die ik was

door Marjan Bex

Je krijgt bij het lezen van De vrouw die ik was al heel snel het idee dat schrijfster Lisette Thooft de draak wil steken met haar seksegenoten: chakra’s, klankschalen en geëmancipeerde vrouwen voeren de boventoon. Die vrouwen hebben dan ook nog eens enkel aandacht voor elkaar en amper voor de wereld daarbuiten, een enkele man daargelaten. Thooft gooide zoveel mogelijk clichés op een hoopje. Kort de inhoud: Marise van Hout zit in een relatie waaraan ze twijfelt. Die twijfel neemt nog toe nadat ze haar geliefde ziet flirten met een collega vlak voor hij (met die collega) voor een onbepaalde periode naar Moldavië reist. Ze richt zich ter afleiding op haar vriendinnen, met wie ze een weekje naar Zwitserland gaat. Daar wordt een heel blik van afgunst en jaloezie, wantrouwen en feminisme opengetrokken. Bovendien is er een vermoeden van latente lesbische gevoelens, alles blijft echter vaag en onuitgesproken. Omdat Marise zich buitengewoon interesseert voor sprookjes, projecteert ze wat ze leest op haar omgeving: die blijkt ineens louter uit boze stiefzussen en hekserige vrouwen te bestaan. Bij terugkomst in Nederland blijkt de communicatie met haar geliefde Jasper, moeizaam.
Op de achterflap laat de uitgever weten dat Thooft schrijft voor tijdschriften als Happinez, The Optimist en De Bezieling. Zij is ook voorzitter van de Stichting Kring voor Mythosofie (‘een nieuwe discipline voor iets dat al heel lang bestaat dat het verlangen uitdrukt de wijsheid en de kennis te vergaren en te delen die in goed vertelde verhalen verpakt zit.’). Het lijkt er dan ook op dat ze de mosterd voor haar roman uit haar eigen leven en persoonlijke interesses heeft gehaald. Dat doet er in zoverre toe, dat waar je dacht dat de schrijfster wilde parodiëren, je er met die kennis niet zo zeker meer van bent. Bedoelde ze dat van die klankschalen dan niet humoristisch? En hoe zit het dan met die fragmenten waarin de protagonisten energie en licht naar elkaar toesturen in meditatieve sessies?
Zeker, de dialogen lezen vlot en houden vaart in het (dunne) boekje. De vrouw die ik was is chicklit en de fantasieën van de dames over een stoere houthakker die hen ontvoert zijn best grappig. Ze maken de roman echter niet tot beklijvende literatuur, noch wat inhoud, noch wat vorm betreft. De karakters zijn te vlak, de emoties en veel van de gebeurtenissen voorspelbaar.


Lisette Thooft, De vrouw die ik was, Q Amsterdam, 2014, 176 p., € 15. ISBN 9789021450452. Distributie: WPG Uitgevers

Oorspronkelijk verschenen in de Leeswolf 2014

deze pagina printen of opslaan

Nieuwe recensies

BOEKEN NR. 3, MAART 2024

Binnen in de aarde is een berg

Hester Knibbe

De zomers

Ronya Othmann

Het mensenschip

Autran Dourado

Onze James. De vrouwen van Ensor

Jan Bultheel, Eric Min (nawoord)

Woestijnpassages

Emmelien Kramer

naar overzicht

JEUGDBOEKEN NR. 3, MAART 2024

Een toren van tijgers

Lizette de Koning, Gareth Lucas (ill.)

Eenbeen

Thijs Goverde

Roofvogels. De mooiste en machtigste dieren in de lucht

Walter De Raedt, Joris De Raedt (ill.)

Salto

Arndís Thórarinsdóttir, Linde Faas (ill.)

Springlevend

Saskia de Bodt

naar overzicht


ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri