14+ - Alicia is negen wanneer haar ouders besluiten om in Casa
Nostra te stappen, een groep hoogopgeleide mensen waarvan Sofía de
charismatische leidster is. Alicia’s moeder aarzelt: ‘Het is mama nog twee
zomervakanties gelukt om papa mee te krijgen naar een natuurcamping’, maar daarna
gaan ze elke zomer naar hun eigen Italiaanse eiland op vakantie. Er breekt een
extravagant leven aan voor Alicia en haar jongere broer en zus. Het eiland
heeft een skatebaan en een zwembad en er zijn yogalessen op het strand. De
kinderen verblijven zonder hun ouders in een apart hotel. Altijd en overal
klinkt muziek. Maar uiteindelijk draait alles om de bijeenkomsten in het oude
theater. Honderden toeschouwers kijken dagelijks toe hoe Sofía mensen
confronteert met hun leven. Voor velen zijn het louterende sessies, maar de
spanning met het ontoelaatbare is van in het begin voelbaar: mensen worden
zodanig kwetsbaar opgesteld dat ze wel eens zouden kunnen breken. De kinderen
worden blootgesteld aan diep choquerende taferelen. Dan krijgt de vader van
Alicia de opdracht om in Nederland een afdeling van Casa Nostra uit te bouwen.
Zo begint een dubbelleven voor Alicia. Ze laveert tussen het saaie schoolleven
in de week en de spannende bijeenkomsten in het weekend.
Een heel bijzonder meisje is een lange brief die Alicia schrijft
aan Sofía na de breuk met de sekte. Het is een wilde aaneenrijging van flarden
van ingrijpende herinneringen, een therapeutische poging om vat te krijgen op
wat haar is overkomen. Alicia begint in medias res en toont je meteen het hele
spectrum van haar gevoelens. Ze beschrijft haar leven in de groep zoals ze het
ervaarde als kind, wat maakt dat je als lezer sneller verontwaardigd bent dan zij.
Maar Alicia voelt aan dat de sekte te zwaar doorweegt. Dat blijkt bijvoorbeeld
uit het verhaal over de Onzichtbaren, dat ze vertelt aan haar zus Tinka. Die
wonen in het mooiste land boven de wolken. Ze mogen niet verliefd worden op een
mensenkind want dan verdwijnen ze in het niets. Enkel een gedachtewolk blijft
over. Pas na de grote breuk met de sekte kan Alicia haar gevoelens echt onder
woorden brengen: ‘nu is er helemaal niks meer van me over dat van mij alleen
is. Ik wil niet dat ik zo weinig ben en ik wil niet wat er komt als je daar ook
nog eens doorheen valt, ik wil het niet.’
Van Praag behandelt gevoelige
thema’s doordacht maar zonder censuur. Een man neemt op het podium van het oude
theater voor de eerste keer heroïne, zijn grote droom. Alicia wordt ontmaagd
door de jongste zoon van Sofía, haar grote droom. Seks wordt openlijk beleefd
in de groep, drugs en drank worden vrijelijk aan de jongeren aangeboden. Van
Praag doet niet aan psychologische uitdieping, wat maakt dat je je soms
moeilijk in kunt leven in de personages. Je raakt niet tot hun kern, maar dat
is precies ook de ervaring die Alicia heeft. Het is dan ook knap hoe de
schrijfster puur door de observaties van Alicia de personages neerzet. De
innerlijke monoloog raast maar door en houdt de spanningsboog tussen
herinnering en reflectie in balans. Meer nog dan over de sekte gaat dit boek
over de verscheurdheid binnen het gezin. De constante, niet expliciet gemaakte
innerlijke strijd van de moeder met het leven in de groep, haar bezorgdheid om
de kinderen en de toewijding aan haar man zijn tussen de lijnen altijd
voelbaar. Alicia lijdt er verschrikkelijk onder om te zien hoe haar moeder door
Sofía verworpen wordt als moeder en niet de kracht heeft om terug te vechten.
Dit boek is
een overtuigend relaas over een meisje dat op haar zestien zowat alles al heeft
gezien, maar niet de kans heeft gehad om zichzelf te ontdekken. Haar
eigenwaarde hangt af van de waarde die Sofía en haar zonen haar toekennen. De
persoonscultus die het meisje meemaakt, wapent haar niet voor de toekomst. Ze
blijft boos, verward en zonder ambitie achter. Het verhaal is geïnspireerd op
ware feiten uit het leven van de schrijfster en dat intrigeert. In februari
komt een editie voor volwassen uit met een nieuw nawoord.
Rotterdam : Lemniscaat 2015, 141 p.
ISBN 9789047707431
© 2024 | MappaLibri