12+ - Honey
vindt dat haar moeder pech gehad heeft met haar kinderen. Haar oudste dochter,
Mikala, is geboren met hersenbeschadiging en is en blijft een zorgenkind. De
tweede dochter, dat is Honey zelf, heeft een hazenlip en talloze operaties ten
spijt zal ze nooit een schoonheid zijn. Haar moeders zit dus met twee mislukte
dochters en de respectieve vaders lieten moeder met de kinderen zitten. Honey
ziet haar vader nog regelmatig, meestal op het eind van de maand als hij
platzak is.
‘Hé Honey, hoe-is-ie? Zullen we
even een eindje gaan lopen en ergens een kop chocolademelk pakken?’
Ze moet het eerste kopje
chocolademelk nog krijgen, maar ze raakt wel het weinige geld dat ze heeft, aan
hem kwijt.
Honey voelt zich opgelaten bij
haar familie, omdat ze onder de categorie ‘te veel’ vallen. Als ze met z’n
allen naar de familiedag van school gaan bijvoorbeeld. Mikala is zenuwachtig
onder zoveel volk en klampt iedereen aan met verhalen over haar collectie
receptenveloppen, mama drinkt er eentje te veel en wordt er enorm druk en
lacherig door, en haar vader is de ergste: hij bestelt twee biertjes tegelijk
en gaat uit de kleren om zijn overvloedig getatoeëerde lichaam te showen. Honey
heeft last van dat soort zaken, van niet binnen de grenzen te blijven en
daardoor de blikken van andere mensen te trekken. Zelf is zij er dus erg goed
in geworden om zich in te passen.
Om toch maar niet in de kijker te lopen, schikt ze zich
soms al te zeer in de situatie. Zoals die keer toen ze nog even iets uit het
klaslokaal ging halen terwijl er al een avondcursus Chinees begonnen was. ‘Ah,
dan moet jij dus Karen zijn?’, zei de lerares toen ze binnenkwam, en omdat
iedereen naar haar keek, zei ze dan maar ja en volgde de cursus. Niet goed,
beseft ze, ook een geval van ‘te veel’, want wat als de echte Karen binnenkomt?
En die keer toen ze bij de bushalte stond te piekeren en de buschauffeur haar
vroeg of ze nog mee wou. ‘Jawel’ zei ze, en stapte in, zonder ook maar enig
idee waar die bus naartoe ging. Op dezelfde manier komt ze bij een oude,
stervende man in een hospice terecht omdat een verpleger denkt dat ze zijn
kleinkind is. De man zal een belangrijke rol gaan spelen in het vervolg van het
verhaal.
‘Paard
paard tijger tijger’ is een
uitdrukking in het Chinees en wil zoveel zeggen als: het is niet helemaal goed
maar het had erger gekund. Die uitdrukking is tekenend voor het grote
relativeringsvermogen dat. Honey aan de dag legt. De Deense schrijfster Mette
Eike Neerlin doseert precies goed, haar verhaal lijdt nergens onder een ‘te
veel’ van nochtans redelijk bizarre gebeurtenissen. Het gevoel dat Honey
drijft, is perfect begrijpelijk, net zoals de logica waarmee de gebeurtenissen
zich als gevolg hiervan voordoen. De toon is over de hele lijn licht
humoristisch, de taal is licht en snedig, wat mede de verdienste is van
Bernadette Custers, die het boek vertaalde.
Nochtans is de chaos waarin
Honey zich een weg moet zoeken niet te onderschatten. De aandacht waartoe
Mikala haar dwingt, weegt zwaar, net zoals het beschamende gedrag van haar vader.
Zichzelf wegcijferen is haar methode. Wat de oude man in het hospice haar voor
hij sterft nog meegeeft, is dat ze dat niet hoeft te doen. Maar ja, ze heeft
nooit anders gedaan… Het mooie, positieve slot werkt perfect zonder dat er ook
maar enige moraal in doorklinkt. Zeer knap boek!
Mette Eike
Neerlin: Paard paard tijger tijger, Van Goor, Houten 2017, 141 p. ISBN 9789000354993.
Vertaling van Hest, hest, tiger, tiger
door Bernadette Custers. Distributie: Lannoo
deze pagina printen of opslaan