10+ - Niet goedkoop, maar dan
krijg je ook wat: een fraai vormgegeven boek en een cd waarop de auteur
sfeervol en effectief voorleest, met muziek van Floor Minnaert.
Hagen betreedt voor
hem bekend terrein, dat van andere culturen, met in die culturen ingebedde
verhalen. In dit geval gaat het om een ver, niet nader aangeduid eiland, waar
de dorpsbevolking leeft van de visserij en waar bij volle maan de
verhalenverteller aantreedt. Dat is de oma van het hoofdpersonage Yuna. Oma
zegt haar dat ze, nu ze 12 geworden is, rekening moet gaan houden met haar
nieuwe rol, zij zal oma gaan vervangen als verhalenvertelster. Het is voor Yuna
sowieso een spannende tijd, want opa is met zijn schip, de ‘Doria’, gaan varen
terwijl het vreselijk stormde. Yuna slaapt onrustig. Oma kan van ongerustheid
geen verhalen vertellen, maar ze wordt tijdelijk vervangen door een enorm grote
en sterke vreemdeling, Arp. Die is zomaar over het water komen aanlopen, en zit
niet alleen vol verhalen, maar zorgt ook voor volle visnetten.
Er zit veel bekends
in het verhaal: de start op 12-jarige leeftijd, de verwijzingen naar de
Jezus-figuur (wonderbaarlijke visvangst, over het water lopen), de wijze
grootmoeder, de plek (een eiland), de rol van de maan, de magische (zwarte)
steen, de verbinding van en met maan en zon (op een zeil van de ‘Doria’ staat
de zon). Het maakt het boek een tikje belegen, net als de benadrukking van het
aloude thema van de kracht van het verhalen vertellen. In de woorden van het
boek:
‘Alles verdwijnt of verdampt of
verslijt. Alles, maar de verhalen niet, die komen steeds weer boven.’ <br
/>
Dan is er ook nog de
wat melige humor, via het personage Sim, dat bijna elke zin moet beginnen met ‘Ik
zeg – ‘. De 10+’er voor wie dit boek bedoeld is, zal genoegen moeten nemen met
maar een klein beetje spanning (Wat is het geheim van Arp? Keert opa terug?)
tussen de bedachte verhalen en de volksverhalen door. Soms zijn ze ronduit
saai, hoe geraffineerd er ook een levensles of moraal of wijsheid aan
(op)gehangen wordt. Hoe dan ook, als Yuna wakker wordt uit haar droom, heeft
Arp haar verhalen gegeven, en is ze niet bang meer voor de rol die ze zal gaan
krijgen.
Yuna’s maan doet in verschillende
opzichten sterk denken aan De dans van de
drummers (2003), dat bekroond werd met een Gouden Griffel. Ook daarin een
hoofdrol voor (het) verhalen (vertellen), bij elke drummer één, bij het eerste
personage gekoppeld aan volle maan en visserij. Het verband met dat boek wordt
ook gelegd door Hagen zelf: ‘voor de liefhebbers van De dans van de drummers.’ Opvallend is dat voor dit verhaal niet werd
gekozen voor dezelfde illustrator, Philip Hopman, maar de illustraties van
Martijn van der Linden mogen er ook zijn. Ik vind ze niet steeds heel prettig
om naar te kijken, maar ze zijn wel heel bijzonder en knap gemaakt. Ze mogen
steeds een dubbele pagina bestrijken, 8 x, inclusief schutbladen; op het
schutblad achterin zit de cd, die de kleur van de illustratie aanneemt. Het
gaat steeds om een element van een verteld verhaal. Van der Linden, wiens
kenmerk is dat zijn werk niet zo kenmerkend is, zoals het kort geleden zo
treffend getypeerd werd in het dagblad Trouw,
kiest opvallend genoeg niet één keer voor een afbeelding van het
hoofdpersonage. Dus ook in de illustraties ligt de nadruk op de verhalen. De
figuren uit de verhalen zien er een tikje eng, hol uit, behalve op de
slotprent, als Arp over het water wegdanst.
De tekst wordt met enige
regelmaat aangevuld met liedtekstjes/gedichtjes, die soms wel aardig zijn. Op
de cd’s worden ze ook gezongen, op muziek die minder interessant is dan de
verdere, de prozatekst begeleidende. Hagen leest mooi voor. Ernaar luisteren
kost meer tijd dan het boek zelf lezen, maar heeft duidelijk meerwaarde.
Is het boek voor
kinderen, voor hun ouders, of meteen maar voor een Griffeljury die van het puur
literaire werk houdt? Zelf houd ik meer van Hagens wat directere jeugdromans,
zoals Het hanengevecht (2012).
Amsterdam : Querido 2016, 109 p. : ill. + mp3-cd. ISBN 9789045119151
deze pagina printen of opslaan