Vanaf zes jaar
JEUGDBOEKEN NR. 1, JANUARI 2024
Jacques & Lise: Aldo & Rino
door Sofie Brants
6+- De broers Aldo
en Rino houden allebei van spaghetti. Het liefst eten ze de spaghetti van hun
Nonna, een kranige grootmoeder die net met twee dampende borden uit de keuken
komt. Maar wanneer Nonna haar evenwicht verliest en een van de borden spaghetti
op de grond laat vallen moeten Aldo en Rino een portie delen. Dat gaat goed,
tot de laatste sliert de broers van mond tot mond verbindt en geen van beiden
wil loslaten. In wat volgt neemt het auteurskoppel Jacques Maes en Lise
Braekers de lezer mee op een surrealistische reis die de spaghettisliert al
snel zijn oorspronkelijke functie doet verliezen én het geduld van de twee
broers danig op de proef stelt.
Jacques & Lise staan vooral gekend
om hun visueel krachtige en sprekende beelden. Boeken als Oskar (2016)
en Als sneeuw voor de zon hebben zelfs geen woorden nodig om hun
kijkers te beroeren. Tekstueel onderscheidt Aldo & Rino zich van
eerder werk door te ontpoppen tot een symbolisch huzarenstukje waarbij de
woorden, laverend tussen hun letterlijke en figuurlijke betekenis, niet moeten
onderdoen voor het beeld. De sliert wordt een wasdraad als uiting van de
tegendraadsheid van de broers, een springtouw als symbool voor hun koppige spel
en een elektriciteitslijn om de spanning tussen beiden te benadrukken. Die
dubbele betekenis is niet altijd even behapbaar voor jonge kinderen, maar dat
is waar de expressieve illustraties en de zinnen op rijm genoeg alternatief
bieden.
Nonna eist dat de jongens het bijleggen,
maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De vete kent een hoogtepunt wanneer
Rino in een put valt en noodgedwongen de spaghettisliert moet loslaten (‘Het is
een geluk… bij een ongeluk.’). Aldo laat zijn fantasie de vrije loop: de sliert
wordt een slinger, veter, gitaarsnaar, breiwol, leiband en broeksriem. Rino
zit, opnieuw in alle betekenissen van het woord, nog steeds in de put. Gelukkig
beseft Aldo dat het beste gebruik van de sliert een touw is om Rino uit zijn
benarde positie te bevrijden (‘Wat zo’n sliert immers het beste kan, is toch
gewoon verbinden.’). Het lijkt een subtiel lesje in verdraagzaamheid, dat op
geen enkel moment belerend aanvoelt.
Qua vormgeving en stijl is Aldo & Rino gelijkaardig aan eerder
werk Henry met overwegend donkere kleuren en contouren die soms
bijna volledig opgaan in een strakke, effen achtergrond. De disproportionele
lichaamsverhoudingen van de jongens en een dubbele pagina met kleinere
fantasievolle tekeningen zijn kenmerkend voor de authentieke stijl van het
illustratorenduo. De spaghettisliert, die symbool staat voor verbondenheid,
prijkt ook op de cover in een prachtige illustratie die de broers in een bord
spaghetti doet verstrengelen met elkaar.
De jongens zijn opnieuw vrienden en de
sliert wordt demonstratief weggegooid, net op het moment dat Nonna gevaarlijk
balancerend met twee borden pizza uit de keuken komt en menig kijker de bui al
voelt hangen. Als dat maar goed komt! De prent op de binnenkant van het
achterplat is alvast voor meerdere interpretaties vatbaar, want het is Nonna
die tijdens het afwassen (het laatste?) stuk pizza opeet.
Aldo & Rino is een boek dat de lezer prikkelt om op
een speelse en interactieve manier met taal om te gaan. Evenzeer brengt het
haar lezers ook de onmisbare kunst bij van het verbonden zijn… en te blijven.
Jacques & Lise: Aldo & Rino,
Pelckmans, Kalmthout 2023, 48 p. : ill. 9789453378284
deze pagina printen of opslaan