Vertaald proza

BOEKEN NR. 7, JULI 2018

Domenico Rea : De nimf van Napels

door Inge Lanslots

Hoewel uitgevers hem graag als romancier wilden promoten, bleef de Napolitaan Domenico Rea (1921-1994) zich als verhalenverteller profileren. Dat verklaart meteen waarom hij in zijn leven maar twee romans uitbracht. De tweede was tevens zijn laatste publicatie, De nimf van Napels, die twee jaar voor zijn dood verscheen en in 1993 de prestigieuze Premio Strega kreeg toegekend. Lina Wertmüller, ooit de assistente van Fellini, verfilmde de roman als Ninfa plebea (1996).
 
Rea, die ondanks het advies van zijn leerkrachten geen klassieke opleiding volgde, rolde als het ware in het schrijverschap, wat hij later combineerde met dat van criticus en journalist. Van het volkse Napels, het (late) fascisme en de oorlogsjaren maakte hij zijn handelsmerk en qua stijl wilde hij aanleunen bij klassieke auteurs, in de eerste plaats uit de middeleeuwen en de renaissance, zoals een Boccaccio.
 
Zo brengt De nimf van Napels het verhaal van Miluzza – de Italiaanse titel verwijst naar het volkse karakter van de protagonist die opgroeit in Nofi, een fictief dorpje dat lijkt op Nocera Inferiore waar Rea het merendeel van zijn leven doorbracht. Miluzza is de dochter van kleermakers die leven van de opdrachten van de fascistische soldaten die in de kazerne vlakbij gelegerd zijn. Op haar lijkt een vloek te rusten. Volgens haar dorpsgenoten is ze immers voorbestemd om in de voetsporen van haar moeder te treden. Die stond algemeen bekend om hoe ze ongebreideld haar vleselijke lusten botvierde en daarenboven ook nog eens het leven liet tijdens zo’n nymfomane daad. Omstandigheden duwen Miluzza verder in die richting – ze wordt de minnares, of beter nog, het hoertje van Nofi’s oude en rijke ‘karton- en krattenkoning’, maar het jonge meisje verkent ook op eigengereide wijze haar sensualiteit en seksualiteit, al dan niet met andere dorpelingen. Rea beschrijft het allemaal erg plastisch, net zoals hij het dorpsleven en de vele rituelen expressief tot leven brengt.
 
Gaandeweg beseft de weemoedige, zorgzame en liefdevolle Miluzza dat bijna niemand haar kan of wil doorgronden. De rijke industrieel bedelft haar bijvoorbeeld onder attenties en wil zo de volkse trekken van de jonge Miluzza camoufleren en haar ‘dat creoolse van bepaalde Amerikaanse vrouwen’ geven. Hij wil haar onderbrengen in een huis in een sjiekere wijk van Napels, maar het idee alleen al werkt verstikkend en het meer plechtstatige Napels boezemt Miluzza ook gewoonweg angst in. Het meisje raakt steeds meer geïsoleerd, ook omdat ze een aantal dierbaren verliest. De ontmoeting met een jongeman, die haar reputatie niet kent, zorgt voor een catharsis in de vertelling. Hij zal Miluzza de kans geven om langzaamaan haar authenticiteit terug te vinden. Wordt zo het volkse Napels tegen de achtergrond van het fascime en de (na)oorlogse jaren in ere hersteld?
 
Domenico Rea: De nimf van Napels, Serena Libri, Amsterdam 2018, 236 p. ISBN 9789076270982.  Vertaling van Ninfa plebea door Hilda Schraa en Manon Smits. Distributie EPO 

deze pagina printen of opslaan



ontwerp: Ann Van der Kinderen   |   programmatie: dataweb   |   © MappaLibri